Waar Beethovens symfonieën vandaag tot de grote klassiekers van het repertoire behoren, blijven hun versies voor strijkkwintet weinig bekend, hoewel Beethoven, zoals toen gebruikelijk was, zelf toezicht hield op de transcriptie van de meeste ervan. Bij gebrek aan enig middel voor geluidsoverdracht was de transcriptie voor piano of kamerensemble de enige manier om nieuwe partituren (en overigens ook de andere) buiten de concertzaal te spelen en te horen.