De Sonate voor cello en piano van Louis Vierne is een rijp werk dat ontstond in een ongelukkige periode van het leven van de componist, die nochtans al heel wat te verduren had gehad. Nu ontglipte hem ook de positie als orgeldocent aan het Parijse conservatorium, nadat hij er vijftien jaar als vrijwilliger had gewerkt. Hij was diep geraakt door dit onrecht en gooide zich op de compositie van deze sonate, die met haar gebalde gedachten, vormelijke volmaaktheid en vurige felheid de kracht uitstraalt van een echte schreeuw van woede en van de wil om ondanks alles te triomferen.