Schumann componeerde zijn Pianokwartet op. 47 in 1842, onmiddellijk nadat hij het beroemde Kwintet voor piano en strijkers op. 44 had voltooid. Terwijl het kwintet neigt naar een concertante dialoog tussen piano en strijkkwartet, onderstreept het kwartet de gelijkwaardigheid van de vier stemmen. Het is een subtiel en verfijnd werk dat wordt beschouwd als het hoogtepunt van de experimenten in de compositie van het pianokwartet als genre, experimenten waarop de volgende generaties zich zouden baseren.