Anne Niepold bespeelt de diatonische accordeon en beschouwt het schrijven van composities en arrangementen als een integraal onderdeel van haar werk. Gevoed door verschillende stromingen, ontmoetingen en invloeden, en in een onconventionele, singuliere en a priori grenzeloze benadering van het instrument, weerspiegelt haar parcours een veelzijdig universum.
Met dit in gedachten realiseerde ze in 2014 de cd Musette is not dead (haar tweede project na Terrain Vague in 2011). Het betreft een zeer persoonlijke lezing van het erfgoed van de accordeon, een uitnodiging om standards van Gus Viseur of Jo Privat te (her)ontdekken die ze met evenveel vrijheid als nieuwsgierigheid bewerkt. De cd brengt ook haar eigen verhaal, en graaft daarbij diep.
Als uitvoerder en arrangeur werkt Anne Niepold ook samen met tal van gezelschappen in binnen- en buitenland. Onder andere met het Quatuor Alfama voor het project Lalala (2017) en met de Zonzo Compagnie voor het project #HUSH met Henry Purcell.
In 2019 presenteert Anne een nieuw album, Vita Brevis – "de plaat is dood, het leven is kort, maar kunst is oneindig" -, kant A solo, kant B trio. Anne blijft ons verrassen en ontrafelt één voor één de draden van het weefsel van clichés omtrent de wals, de musette en de accordeon, waarmee ze zich eeuwig amuseert. Voor haar trioproject wordt ze omringd door twee oude bondgenoten: Hendrik Vanattenhoven op contrabas en Etienne Plumer op drums.
