Hervé Billaut is een verteller; hij vertelt met klanken. Nadat hij eerst werd opgemerkt met zijn integrale opname van Iberia, waarop hij het Spanje van Isaac Albéniz doet herleven, zijn ook zijn laatste twee, aan Gabriel Fauré en Paul Dukas gewijde, albums door de Franse en internationale recensenten heel goed ontvangen (uitgelicht door The Guardian, vier sterren van Classica, Maestro van Pianiste, 5 Diapasons…). Op het pianofestival van La Roque-d'Antheron, op het Festival Berlioz, waar hij regelmatig te gast is, in Grenada, Parijs, Toulouse of nog tijdens de ?Folle Journée': overal volgt het publiek hem enthousiast in zijn muzikale reizen en schrijft de pers er vol bewondering over.Want volgens deze partiturenpionnier moet een musicus zijn briljante pianotechniek kunnen overstijgen om een wereld van gewaarwordingen, indrukken en kleuren te creëren. De man die zo goed de eisen van de concertpraktijk weet over te brengen was al heel snel een gezochte leraar aan het conservatorium van Lyon en aan het Conservatoire National Supérieur de Musique et de Danse (CNSMD) van Parijs, waar hij tien jaar lang onderwees.Maar de gevierde docent genoot uiteraard eerst zelf een gedegen opleiding: als talentvol kind kreeg hij in Parijs les van Germaine Mounier en Jean Hubeau. Op zijn zestiende sleepte hij al de hoogste prijzen aan het CNSMD in de wacht. In 1983 behaalde hij de Grote Prijs van het Concours Marguerite Long, gevolgd door vele onderscheidingen op belangrijke internationale wedstrijden (Viotti, 1981; Vercelli, 1982; Épinal, 1983; Pretoria, 1990; Tokyo, 1995).Daarna reisde hij de wereld rond en speelde in de grootste metropolen ? meer dan eens in havensteden die de helikoptercarrier Jeanne d'Arc (aan boord waarvan hij zijn dienstplicht vervulde) aandeed. Van die reizen kwam hij op twee vlakken verrijkt terug: met een prachtig repertoire, van Bach tot Castérède, en met een heel gediversifieerde podiumervaring.De contacten die hij in de kunstwereld opbouwde, getuigen van zijn open en genereuze persoonlijkheid. Zo is hij regelmatig te gast in het Parijse omroepcentrum Maison de la Radio en is hij vaak op France Musique te horen. Hij soleert o.a. met het Orchestre National de France, het Orchestre National de Lyon, het Orchestre Philharmonique de Monte-Carlo, het Orchestre des Pays-de-Savoie en het Orchestre Symphonique de Québec, onder leiding van John Eliot Gardiner, Yehudi Menuhin en Nicolas Chalvin. Als fervent kamermusicus speelt hij graag met bevriende musici waaronder de pianisten Frank Braley, Philippe Cassard en Cédric Tiberghien, het Quatuor Debussy, het Quatuor Voce, de violisten Stéphane Tran Ngoc en Naoko Ogihara, de trompettist David Guerrier, de klarinettisten Michel Portal en Florent Héau, de fluitist José Daniel Castellon, de hoornist Jacques Deleplancque of nog François Castang, als verteller. Hij is ook een onvermoeibaar onderzoeker, die zijn begrip van de muziek verdiept tijdens contacten met personaliteiten als Marie-Françoise Bucquet en Jorge Chaminé, of in de context van de Fondazione Wilhelm Kempff ? Casa Orfeo te Positano (Italië). Als artistiek directeur van de Rendez-vous de Rochebonne stelt hij jaarlijks een originele programmering rond grote kunstenaars samen en vanuit zijn passie voor dans werkt hij als solist bij de Ballets de Monte-Carlo met de choreografen Jean-Christophe Maillot, John Neumeier en Roland Petit.
