Het Celloconcerto Wq 170 belichaamt door zijn expressieve rijkdom en levendigheid de geest van het tijdperk van de Empfindsamkeit. Met zijn combinatie van passie en vormverfijning markeert het een innovatieve breuk met de late barok en anticipeert het tegelijkertijd op de aankomende stroming van het Weense classicisme. De Sinfonia voor strijkers Wq 182.5 daarentegen verleidt de luisteraar met haar lichtvoetigheid en levendige kleuren. Dit werk vult de intensiteit van het concerto harmonieus aan en benadrukt aldus de veelzijdigheid van C.P.E. Bach.